اشعار

بـابـا من از دنـیـای بـی‌تـو دل بـریـدم            یک روز خوش بعد از تو در دنیا ندیدم

هر چند که دیـر آمـدی عـیـبـی نـدارد            شکـر خـدا امـشب به دلـدارم رسـیـدم

خیلی شبـیـه مـادرت زهـرا شدم...نه؟            با این دو چـشم تار و گـیسوی سپـیـدم

این خصم یاغی دخترت را زجر می‌داد            از ترس او در بین صحـرا می‌دویـدم

هم گوش من سنگین شده هم پلک هایم            طوری کتک خوردم که یک ماهه خمیدم

وقتی که دشمن برد ما را بـیـن بـازار            من هم شـبـیـه تو خـجـالت می‌کـشیـدم

هر چند بالم سوخته با این همه باز...            هـر شـب به یـاد عـمـه و بـزم یـزیـدم

یک مرد شامی بین مجلس حرف بد زد            آن حرف زشتی که به عمه زد شنـیدم

خـیـلـی تـحـمـل می‌کـنم درد کـمـر را            چـاره نـدارم...از عـلاجـش نـا امـیـدم

من را ببر با خود... نمی‌خـواهم بمانم            بـابـا مـن از دنـیـای بی‌تـو دل بـریـدم

حـالا که آمدی دگـر از پیـشـمان نـرو            خـورشید شـام تـار خـرابه بـمان، نرو

دیگر بس است بی تو سفر،جان به لب شدم            دق می‌کنم اگـر بـروی مهـربان، نـرو

با کل شهـر جـان خودت قهـر کرده‌ام            ازبس که طعنه خورده‌ام از این وآن نرو

با دخـتران شهـر چـقدر از تو گـفـته‌ام            می‌خـواستم تو را بـبرم پیـشـ­شان نرو

این شامیان به من چقدَر حرف بد زدند            اصلاً بـرای حـرف بـد دیگـران نـرو

خسته شدم ز بس که سرم داد می‌کشند            این مردمـان بـی‌ادب و بـد دهـان نرو

رفتی و پشت هم ز همه خورده‌ام لگد            بابا ببـین چگـونه شـدم قـدکـمان، نرو

ضربه تو خوردی و دل من تیر می‌کشد            خورده ترک غرور من از خیزران نرو

قرآن نخوان که زخم لبت درد می‌کند            قـاری خـوش صدای من نـاتـوان نرو

از گـریه‌هـای من دل عـمّه کـباب شد            پـس لااقـل بـرای دل عـمّـه جـان نرو

باشد،اگر که قصد سفر داری ای پدر            امـا دگـر بـدون مـن از کـاروان نـرو

آرام جان خسته‌دلان پیکرت کجاست؟            جانم به لب رسیده پدرجان سرت کجاست؟

جـسمت اسیـر فـتـنـۀ یـغـماگـران شده            پـیـراهـن امـانـتـی مـادرت کـجـاست؟

از چه جواب دخـتر خود را نمی‌دهی            بابای با محـبّـتـم! انگـشـتـرت کجاست

در خیمه هر چه بود به تاراج فتنه رفت            خاکم به سر عمامۀ پیغمبرت کجاست؟

سوز عطش ز خون تنت موج می‌زند            ای تشنه لب، برادر آب‌آورت کجاست؟

از دود خیمه تربت شش ماهه گم شده            بابا بگو مزار علی اصغرت کجاست؟

نویـد وصل پدر را به كـاروان می‌داد            به مـاه، مـاه سر نیـزه را نشان می‌داد

رقــیـه تـولـیـت آسـتـان رأس شـریـف            به ماه، اذن زیـارت در آسـمان می‌داد

هزار حوریه از چادرش زمین میریخت            اگر كه چادر خود را کمی تكان می‌داد

 رقــیـه دخـتــر آقـای مـهــربـانـی كـه            سرش به حامل سر نیزه سایبان می‌داد

گرسنه بود، ولی از كرامتـش این بس            به دست دشمن خود رزق آب و نان می‌داد

 شبـانه از لب بابـا كـمی شكـایت كرد            چرا كه بوسه به لب‌های خیزران می‌داد

توان پا شدنـش را گرفت سیـلی خـصم            وگرنه پیش پـدر، ایـستاده جان می‌داد

درسـت لـحـظـۀ وصـل رقـیـه و بـابـا            برادرش به روی نـیـزه‌ها اذان می‌داد

به امیدی كه بـیایی سحـری در بر من            خاك ویـرانه شده سـرمهٔ چـشم تر من

مـدتی می‌شود از حـال لـبت بی‌خـبرم            چند وقت است صدایم نزدی دختر من

من همان لاله افـروخـتهٔ خون جگـرم            كه همین لخته فقط مانده به خاكستر من

شب این شام چه سرمای عجیبی دارد            تـب ایـن سـوز كجـا و بـدن لاغـر من

دارم از درد مچ دست به خود می‌پیچم            ظاهـراً خـرد شده سـاقـۀ نیـلـوفـر من

چادرم پاره شد از بس كه كشیدند مرا            لحظه‌ای وا نشد اما گره از معجر من

موی من دست نخورده است خیالت راحت            معجر سوخته چسبیده به زخم سر من

كـاشكی زود بـیایـی و به دادم بـرسی            تا كه در سیـنـه نـمانَـد نـفـس آخـر من

زندگی بی‌تو در این قافله سخت است پدر           گذر عمر از این مرحله سخت است پدر

دخترت تشنۀ اشک است ولی بـاور کن           گریه کردن وسط هلهله سخت است پدر

روضۀ خـار مغـیـلان و کـف پای یـتـیم           بـا دل نـازک این آبـلـه سخت است پـدر

کاش می‌شد کـمی از نـیـزه بـیایی بـغـلم           بخدا بوسه ازاین فاصله سخت است پدر

تا که چشمم به لبت خورد ترک خورد لبم           با لب پـاره بـرایـم گـلـه سخت است پدر

عـمه دیگر چه کـند من که خودم میـدانم           زندگی با من کم حوصله سخت است پدر

آرامـشم ده تـا که طـوفـان تو بـاشـم            آئـیـنه ام کـن تا که حـیـران تو باشم

آزاده ام امـا گــرفـتــار تـو هـســتــم            خارم که خواهم در گلستان تو باشم

من سر به زیر و سر شکسته آمده ام            تا سر بلند لطـف و احـسان تو باشم

دیشب حواسم را که جمع خویش کردم            دیـدم فـقـط بـایـد پـریـشان تو بـاشـم

ایـمـان چـشمـانت مـرا بـیـدار کرده            بایـد چه گـویم تا مـسلـمان تو باشم؟

بر گـیـسوانـم گرد پـیـری هست اما            من آمـدم طـفـل دبـسـتـان تـو بـاشـم

دیروز کمتر از پشیزی بودم، امروز            با ارزشم چون جنـس دکان تو باشم

دیروز تحت امر شیطان بودم امروز            از لطف چشمت تحت فرمان تو باشم

دیروز یک گرگ بیابان گرد و بی عار            امروز می خواهم که اصلان تو باشم

هر چه شما فرمایی اما دوست دارم            تا در مـنای عـشـق قـربـان تو باشم

شادم نـمـودی که قـبـولـم کـردی آقا            من آمـدم تا بیـت الاحـزان تو بـاشم

خواهم که خاک پایتان باشم نه این که            چون خار در چشمان طفلان تو باشم

آقا اگر راضی نگردد زینب از من            دیگر چگونه بر سر خـوان تو باشم

سوارِ گـمـشده را از میان راه گرفـتی            چه ساده صید خودت را به یک نگاه گرفتی

شبیه کشتی نوحی، نه! مهربان تر از اویی            که حُرِّ بد شده را هم تو در پناه گرفتی

چنان نگـاه رئـوفـانـه ای به من کردی            که گفـتم اینکه مبادا، تو اشتـباه گرفتی

من آمدم که تو را با سپاه و تیر بگیرم            مرا به تیر نگـاهی تو بی سپاه گرفتی

بگو چرا نشوم آب که دست یخ‌زده‌ام را            دویدی و نرسیـده به خـیـمه‌گاه گرفتی

چنان تبـسم گرمی نـشانده‌ای به لـبانت            که از دل نـگـرانـم مـجـال آه گـرفـتی

رسید زخم سرم تا به دستمال سفـیدت            تو شرم را هم از این صورت سیاه گرفتی

قسمت این بود دلت از همه جا پُر باشد            قـلـبت آمـادۀ یـک چـنـد تـلـنـگـر باشد

همه دیـدنـد کـسی سمت حـرم مـی آیـد            تا مگر در دل دریای جنون، دُر باشد

پیرهن چاک و غزلخوان و صراحی در دست            باید این بغض پریشانِ زمان حُر باشد

بعـد از آن توبۀ از شرم پریـشان، باید            کاخ ها در نـظـرت پـاره ای آجر باشد

شام دشنام شود، باک نداری ای مرد!            سهم چشمان تو از کوفه تمـسخر باشد

شادمان باش حسین از تو رضایت دارد            حق ندارد کسی از دست تو دلخور باشد

آمدی سوی حـرم ـ آه ـ برایت ای حُـر            بیـتی آنگونه نداریم که در خـور باشد

از کوچه‌های خاطره‌هایش عبور کرد            پلکی زد و دوباره خودش را مرور کرد

می‌کرد حس بزرگی بار گـناه خـویش            می‌خواست تا رها شود از دست چاه خویش

در بـرزخِ مـیان بـهـشت و جـهـنّـمـش            می‌کـرد شوق عـفـو الهـی مـصمّـمـش

سنگین دلی به وسعت این ابتلای داشت            گویا هزار کـفش تعـلّـق به‌ پای داشت

امـا بـه شـوق یـافـتـن نــور نـشـأتـیـن            یعـنی خـدای طـور تـجـلّای عـالـمـین

پا روی خود گذاشت و از خود عبور کرد            یعنی که پابرهنه شد و عزم طور کرد

می‌کرد مشق دیگری از قاف و شین و عین            در مـحـضر نـگـاه رحـیـمانـۀ حـسیـن

شوق وصال در دل بال و پرش شکفت            اقـرار را بهـانـۀ پـرواز کرد و گـفت:

سنگـی که قـلب آیـنه‌هـا را شکـسـته‌ام            آقـا! منـم کـسی که به تـو راه بـستـه‌ام

حـالا ولی به سـوی شـما بـاز گـشته‌ام            یعنی که من به سمت خـدا بازگـشته‌ام

تا سـرنـوشت دائـمی‌ام را عـوض کنم            بگـذار با تو زنـدگی‌ام را عـوض کنم

هـم ‌ارتـفـاع رحـمـت تو نیـست آه من            آبـی نـمـانـده اسـت به روی سـیـاه من

آئـیـنـۀ خـــدای مــنــی در بـــرابـــرم            خون مُرده بود در دل رگ‌های باورم

اما نـگـاه لـطـف شـمـا راه را گـشـود            لـطـف جناب مـادرتـان زنـده‌ام نـمـود

ای آخـریـن پــنـاه هــمـه نـا امــیـدهـا!            »دارم به اشـک بـی‌اثـر خود امیـدها«

ای شــاه‌ راه قــرب الــهــی ولای تـو!            شرمندگی‌ست سهم من از کربلای تو

بـایـد کـشـیــد سـخــتـی راه کــمـال را            خوف و رجاء نور جلال و جـمال را

جایی که راه کـشتی امّـید ما گـم است            وقتی که بحر رحمت او در تلاطم است

بایـد نبـود در غـم بود و نبـود خـویش            باید به دست او بسپاری وجود خویش

او مـظهـر تـمـامی اسـماء کـبـریـاست            فطری‌ترین صدای طپش‌های قلب ماست

فرمود شاه عشق به حـرّ سپاه خویش:            ای بی‌خبر ز ارزش والای آه خویش!

ای بـی‌خـبر ز ماهـیت بـادۀ "ألـست"!            پنـداشتی که راه مرا لشکر تو بست؟!

تـدبـیـر امـر عـالم ایـجـاد، کـار ماست            خلقت، تـمام‌قـد همه در اختـیار ماست

فیض « وجود» منحصر ذات کبریاست            اشـراق آفـتاب وجـود از مسیر ماست

در خرمن وجود تو برق از نگاه ماست            ای بی‌خـبر! سـپاه شما هم سپاه ماست

وقتی مقام صبر و رضا راه ما گرفت            در اولین مکـالمه چـشمم تو را گرفت

اینجا حـضور آیـنه‌بنـدان جلـوه‌هـاست            کـربـبلا مـکـانـت تـأویـل واژه‌هـا ست

«حر« بودی و به اصل خودت بازگشته‌ای            تو،«ما« شدی به وصل خودت بازگشته‌ای

وقتی جـواب آینه‌ها غـیر سنگ نیست            عاشق اگر شکسته نباشد قشنگ نیست

حالا که عاشقانه خودت را شکسته‌ای            حـالا که راه تـوبـۀ خود را نـبـسته‌ای

از مـا رواست حاجـتِ تا او رسیـدنت            هـمـراه ما به سمت خـدا پر کـشیـدنت

وقـتی کـسی ز بـنـد خود آزاد می‌شود            بـالِ و پَـر شـکـسـتـه‌اش آبـاد می‌شـود

پاک از هر آنچه جـاذبۀ خاکی‌ات کنم            پـر بـاز کن که طائـر افـلاکی‌ات کـنم

پر باز کن که کنگرۀ عرش جای توست            "آزادگـی" مکـانـت کـربـبلای تـوست

خدایا قطره بودم متصل کردی به دریایم            برون آورد دست رحمتت از دار دنیایم

من آن آواره‌ای بودم که کوی یار را جُستم            و یا گمگشته‌ای بودم که مولا کرد پیدایم

به جای آنکه از درگاه لطف خود کند دورم            صدا کرد و پذیرفت و پناهم داد مولایم

بود بهر من از امروز نام حرّ برازنده            همانا افتخارم بس که دیگر حرّ زهرایم

سر و دست و تن و جانم هزاران بار قربانش            که مولا کرد زنجیر اسارت باز از پایم

سراپا غرق اشکِ خجلتم یا رب نمی‌دانم            که چشم خود چگونه بر روی عباس بگشایم

یقین دارم یقین دارم که می‌بخشد مرا زینب            اگر بیند که دامن پُر شده از خون سیمایم

دعا کن یابن زهرا تا ز تیر و نیزه و خنجر            به جای اکبرت از هم شود پاشیده اعضایم

به خود گفتم که شاید از کرم بخشی گناهم را            ندانستم که در نزد حبیبت می‌دهی جایم

نبسته باب توبه بر روی کس توبه کن میثم            مرا از باب توبه سوی خود آورد آقایم

بـبـین دارم نـگـاه غــرق آهــی            دلم را زیر و رو کن با نگاهی

تو که آقائی‌ات گـشتـه زبـانـزد            بـیا بگـذر ز عـبـد رو سیـاهـی

**************

فــدای چــشــم ذره پـــرور تــو            کرامت می چکد از محضر تو

قسم بر عصمت زهـرای اطهر            نــجــاتـم داد مـهــر مـــادر تــو

**************

چنان مبـهـوت در کار حـسیـنـم            دم آخــر شـد و یــار حـســیــنـم

ز بـنـد هـر غـمـی آزاد هـسـتـم            از آن دم که گـرفـتـار حـسـیـنـم

ای رهـبــر احـرار! مــن حُـرّ شمـایـم            هــرچـنـد بــا بـیگـانـه بـودم، آشـنـایـم

تو در کرم چون جدّ خود پیغمبر استی            تو در به روی دشمن خود هم نبـستی

شـرمـنــده از اولاد زهــرای بـتــولــم            مـردودم امـا مـی‌کـنـد لـطفـت قـبـولـم

روزی که چون خاری به راهت سبز گشتم            گویـی دوبـاره بـا نگـاهـت سبز گـشتم

هـم سوختی از برق حُسنت حاصلم را            هـم بـا نگـاه خـشم خـود بُـردی دلم را

بــاغ وجــودم را حـسـیـن‌آبـاد کــردی            یـکـدم اسـیــرم کـردی و آزاد کــردی

آن روز دیــدم مـظهـر عـفــو خـدایـی            چشمت به من می‌گفت: حُر! تو حُرّ مایی!

زنجیـر ذلت را ز اعـضایـم گـشـودی            افسـوس! ای مـولا ندانـستـم کـه بودی

دیگـر وجـودم غـرق در نور خدا بود            در بـین دشـمن هـم دلم پیـش شمـا بود

یـا یـک نگـاه خشـم، هستم را گـرفتی            آنجـا نـفـهـمـیـدم کـه دستـم را گرفـتی

اکنون که چشم خویش را وا کردم امروز            خود را در آغوش تو پیدا کردم امروز

ما هـمه بـنـدۀ آزاد تو هـستـیـم حـسین            هر چه جز عهد تو دیدیم، شکستیم حسین

ما همان یار قدیمیم که از صبح الست            همه در عـالم زر با تو نشـستیم حسین

آن زمانی که نه دل بود و نه ما خلق شدیم            قید جان را زده و دل به تو بستیم حسین

ما می وصل تو با دست خـدا نوشیدیم            تا دم مـرگ هـمه بـاده‌پـرستـیم حـسین

مـسـتی بـادۀ جـنـت چه کـنـد با دل ما            ما که از آب دم تـیغ تو مستـیـم حسین

دست عباس عـلمدارت اگر قـطع شود            ما برای تو سـراپا هـمه دستـیم حسین

گو دو صدبار سر از پیکر ما بردارند            ما همیـنـیم، همیـنـیم که هستیم، حسین

پیش زهرا و علی روز جزا شاهد باش            رشتۀ عهـد تو هرگز نگـسستیم حسین

تو همان روی خدایی که ز ما دل بردی            ما هـمـان بـنـدۀ پـیـمان الـستـیم حسین

تا که با قامت جان پیش تو تعظیم کنیم            عاشق ترک تن و ترک سَر استیم حسین

وصف ما تا ابدیت سخن «میثم» توست            که ز هر دام، به توفیق تو رستیم حسین

تـا خـیـمـۀ تـقـرّب تـو پـر کـشـیـده‌ایـم            تو نور محض و ما ز تـبار سپـیـده‌ایم

آقا اگر « مَصارِعُ عُشّاق » کـربلاست            در عـاشـقی به مـنـزل آخـر رسیـده‌ایم

با عطر سیب پیـرهنت مست می‌شویم            شـیـدائی قـبـیـلـۀ عـشـق و عـقـیـده‌ایـم

دل بر شکـوه جنت الاعـلی نـبـسته‌ایم            وقـتی بهـشت را به نـگـاه تو دیـده‌ایـم

در بذل جان به راه تو مشتاق تر ز هم            عشق تو را به قـیمت جان‌ها خریده‌ایم

لب تشنه‌ایم و در صف پیکار می‌رویم            وقتی که چشمه چشمه حقیقت چشیده‌ایم

کی دست می‌کشیم از این طوف عاشقی؟            با آن که صد جراحت شمـشیر دیده‌ایم

جان می‌دهیم و یک سر مویت نمی‌دهیم            در کـربـلا حـمـاسـۀ عـشق آفـریـده‌ایم

هفتاد و دو صحـیفۀ با خـون نوشته‌ایم            هفـتاد و دو کـتـیـبۀ در خـون تـپـیده‌ایم

در جسم ما هنوز تب جان فشانی است            هَل مِن مُعِـین بی‌کسی‌ات را شنـیده‌ایم

خورشید نیـزه‌ها شدی و در هـوای تو            بـر روی نـیـزه مثـل ستـاره دمـیـده‌ایم

حبیبـم مـن حبیبـم مـن حبـیب آل طاهـایم           محبت سیل خون گردید و جاری شد به سیمایم

نه تنها لاله‌گون کردم ز خون خود محاسن را           کمر بستم که از خون شست‌وشو گردد سراپایم

حبیبم من حبیبم من که از محبوب خود باشد           هزاران زخـم تیر و نیزه و خنجر تمنایم

حبیبم من حبیبم من به شوق مرگ می‌خندم           که می‌غلتم به خون خویش، پیش چشم مولایم

حبیبم من حبیبم من که دیشب دختر زهرا           دعایم کرده تا صورت ز خون سر بیارایم

حبیبم من حبیبم من که چون پروانۀ عاشق           نباشـد لحظه‌ای از آتـش سوزنـده پروایم

حبیبم من حبیبم من غـلام یـوسف زهـرا           کـه آقایی به خلـق عالـمی بخشیـده آقایـم

حبیبم من کـه مولایـم برایم نامه بنـوشته           که جان و سر بگیرم بر کف و بر یاری‌اش آیم

حبیبم من حبیبم من که گیرم دست میثم را           به این اشعار جان‌سوزش شفیعش نزد زهرایم

پر می‌زنـد دلـم به هـوای نگـاهـتان            تا کـربلا - به شهر شما - بارگـاهتان

تا اینکه خـرج بزم عزای شما شوم            عمریست میشود که نشستم به راهتان

از کـودکـی درون حـسیـنـیه بـوده‌ام            بوده سـرم به سایـۀ چـتـر پـناهـتـان

آیـا نـمـی‌شـود کـه بـرای سـعــادتـم            من هم شـوم غـلام غـلام سیـاهـتان

اینجا هـمه برای شما گـریه می‌کنند            از ماجرای بی‌کسی و سوز و آهتان

من آب میشوم ز خجالت که آن غروب            یک نیزۀ شکـسته شده تکیه گاهتان

ای وای من که بوی گل یاس میدهد            هر قطره خون خاکی آن قتلگاهتان

تـنهاتـریـن امـام؛ شهـیـد بـدون سـر            با ما کسی نگـفت چه بوده گـناهتان

عطش افتاده به جانم جگـرم می‌سوزد            هستی‌ام ز آتش غم‌ها به برم می‌سوزد

در من از سوز عطش تاب سخن گفتن نیست            دهنم خشك و دلم خون، جگرم می‌سوزد

عطش و داغ دل و تابش خورشید و سلاح            آتشی هست كه پا تا به سرم می‌سوزد

باغـبـانم من و افـسـوس كه از بی‌آبـی            هر گل و غنچه به پیش نظرم می‌سوزد

بـاغ آتش زده را مانـم كز هر طـرفی            هم گلم، هم شجرم، هم ثمرم می‌سوزد

جگر از داغ جگر گوشه من خونین است            بـصرم از غـم نـور بـصرم می‌سوزد

گـریـۀ دخـتـركـم بـر جگـرم آتـش زد            نـالـۀ اصغـر مـن بـیـشتـرم می‌سـوزد

نخله عصمتم و برگ و برم را زده‌اند            طایر قـدسی‌ام و بال و پـرم می‌سوزد

اكبرم آب ز من خواهد و میسورم نیست            جگـر سـوخـتـه‌ام بر پـسرم می‌سـوزد

خصم گفتا كه مرا می‌كشد از بغض علی            دل در این حال، به حال پدرم می‌سوزد

ای "موید" اگر این گونه پریـشانم من            عطش افتاده به جانم، جگرم می‌سوزد

مهر حسین روشنی جـان مـؤمن است            گـریه بر او نشانه ایـمان مـؤمن است

شب در نماز روضه به معراج میرود            تسبیح اشک سجده پنهـان مؤمن است

دنیا بـدون روضه نـفـس گـیر می‌شود            هر شهر بی‌حسینیه زندان مؤمن است

مثل ستاره در شب دنیا مشخص است            اشک و دعا چراغ شبستان مؤمن است

تنها جبـین نشانه عـمق خلوص نیست            تندیس نور بسته به چشمان مؤمن است

او که دل کـشتۀ چـشمان سیاهش باشد            می‌رود کوفه، خدا پشت و پناهش باشد

شب غربت شد و اشکم شده جاری از نو            سـوزش قـلب من از آتـش آهـش باشد

خواب دیده ست پی قافله‌اش مرگی را            چه قرار است مگر بر سر راهش باشد؟!

آه انگار قرار است که در این صحرا            تیـر و شمشیر پـذیـرای نگـاهش باشد

نیـزه‌ها منتظر روی چنان خورشیدش            سنگ هم منتظر صورت ماهش باشد

چه گـناهی زده سر از دل مولا؟ شاید            اینکه فـرزند عـلی بوده گـناهش باشد

خواب دیدم که دو دست است جدا از پیکر            نکند دست عـلمدار سپاهش باشد…؟!